کتاب استادان بزرگ اثر توماس برنهارد انتشارات نوای مکتوب

توضیحات

رمان استادان بزرگ (یک کمدی)، حداقل در نقد هنر، شدیداللحن تر از دو رمان دیگرِ به اصطلاح سه گانه ی هنر او (رمان های بازنده و چوب برها در کنار همین رمان استادان بزرگ) به نظر می رسد، چون این رمان بیشتر از آنچه به نظر می رسد درباره ی نقدِ هنر (یا به قول خود برنهارد هنرِ نقد) است تا هنر نقاشی و شاید برنهارد قصد داشته با کمدی خواندن آن تندی لحنش را تعدیل کند. برنهارد (ریگر) می گوید این به اصطلاح استادان بزرگ و اندیشمندان بزرگ نه تنها نجات بخش ما نیستند بلکه حتی ریشخندمان می کنند، آن ها همگی با هم نمی توانند جای یک نفر آدم (افرادی که به آن ها عشق می ورزیم) را در زندگی مان پر کنند، هنر اصیل نیست و آن ارزش ذاتی را ندارد، ارزش هنر به نقد آن است و مرگ هنر وقتی فرا می رسد که اندیشه ی انتقادی بین مردم نباشد، وقتی که چشم و گوش مردم حساسیت شان را به هنرِ عالی از دست بدهند. شاید استادان بزرگ بیشتر از هر رمان دیگری از برنهارد توضیح بدهد که او دیوانه ای انسان ستیز نیست، بلکه برعکس یک هنرمند انسان دوست، یا به قول خود او یک هنرمندِ بشری است و به انسان بیش از هر چیزی عشق می ورزد، هرچند این عشق چشمه ی نفرت و انزجاری می شود که می شناسیم.