توضیحات
نویسنده | حبیب لاجوردی |
مترجم | ضیاء صدقی |
شابک | 978-600-490-288-5 |
ناشر | نو |
ردهبندی کتاب | علوم سیاسی (علوم اجتماعی) |
قطع | رقعی |
نوع جلد | سخت |
نوع کاغذ | بالکی |
تعداد صفحه | 480 |
وزن | 535 گرم |
سایر توضیحات | در کتاب امده است: ایران سال 1357 از بسیاری جهات با ایران نیمقرن پیش از آن تفاوتهای آشکار داشت. طی نیم قرن تحولات اقتصادی و اجتماعی عمدهای، بهویژه در شهرها، پدید آمد. از آن جمله میتوان نیرومند شدن دولت مرکزی، ایجاد نظام آموزشی که به میلیونها کودک سواد آموخت، وضع قوانین برای اعتلای حقوق زنان، احداث جادهها و کارخانهها و پیشبرد مدرنیزاسیون را نام برد. در مجموع، از دهۀ 1300 به بعد ایران به دستاوردهای اقتصادی و اجتماعی چشمگیری نائل آمد. با این همه وقتی به ضلع سوم مثلث توسعه، یعنی ضلع سیاسی آن، مینگریم وضع را کاملاً دیگرگونه مییابیم. زیرا پس از دهها سال توسعۀ اقتصادی و اجتماعی نه تنها «بلوغ سیاسی» پدیدار نگشت بلکه آن تجربۀ سیاسی هم که دستاورد انقلاب مشروطۀ سال 1285 بود و تا اواسط دهۀ 1300 استمرار نامنظمی داشت در دورۀ حکومت رضاشاه کمابیش از دست رفت. هدف کتاب «اتحادیههای کارگری و خودکامگی در ایران» بررسی فراز و نشیب توسعۀ سیاسی ایران است از راه نگرش بر یک جنبه از رشد سیاسی، یعنی پیدایش اتحادیههای کارگری از سال 1285 تا سال 1342؛ زیرا اتحادیههای کارگری ابزار مناسبی برای سنجش توسعۀ سیاسی بهشمار میآید. در دورههای برخورداری از آزادیهای سیاسی، اتحادیههای کارگری نخستین نهادهایی بود که در صحنۀ سیاسی ایران ایران پدیدار میشد و هر زمان که اختناق سیاسی دوباره مسلط میگشت نخست اتحادیههای کارگری سرکوب میشد و سپس نوبت سرکوب مطبوعات و قوۀ مقننه و احزاب سیاسی و جمعیتهای صنفی و قوۀ قضائیه و سایر مراکز مستقل قدرت فرا میرسید. |
نقد و بررسیها
هیچ دیدگاهی برای این محصول نوشته نشده است.