کتاب آدلف اثر بنژامن کنستان انتشارات آوای مکتوب

توضیحات

آدلف اثر بنژامن هانری کنستان دو ربک (1767-1830)، نویسنده‌ی فرانسوی سوئیسی تبار، که در 1805 نوشته شد و در 1815 در لندن انتشار یافت. این رمان نمونه‌ی تجزیه و تحلیل روانی شمره می‌شود. نویسنده آن را به عنوان داستانی که در میان کاغذهای یک نفر ناشناس پیدا شده است" انتشار داد تا نشان بدهد که نامهربانی و سنگدلی موجب چه فاجعه‌های سیاهی می‌تواند بشود. بنژامن کنستان، که طرفدار سرسخت آزادی‌های اجتماعی بود، با این شیوه توانست خود را از امیال و عواطفی که رسم زمانه بود جدا نشان دهد و بدین ترتیب به ناکامی عشقی خود اعتراف نماید و با شور متزایدی از عقاید سیاسی‌اش دفاع کند.
آلبر تیبوده بر این نظر است که آدلف رمانی بی سر و صدا (آرام) و رازدار است. رازدار، بله، آرام، قبول، البته اگر آرامش همان چیزی باشد که خشونت را پنهان می‌کند و در ظاهرش قابل ملاحظه‌ترین تراژدی را مخفی می‌کند. حالا خوب متوجه می‌شویم که اهمیت و کشش اثر تنها در طبیعی‌بودن شیفتگی‌ها نیست و یا بیشتر در ظرافت و قدرت تحلیل اثر نیست. در این رمان، تحلیل و احساسات فقط روشی برای روشن کردن مسیری نحس هستند و یکی از آن هزار ترفندی هستند که بایستی ما را وا دارند حلقه‌ی روابط انسانی را بفهمیم که خروجی و نتیجه‌اش، در هر مسیری که پیش رفته باشیم، بدبختی مشترک ما انسان هاست. نمی‌توانیم اشتباه کنیم و کنستان آن را این طور نوشته است: «برخی‌ها از من سوال کرده‌اند آدلف چه کار می‌بایست می‌کرد تا رنج کمتری می‌کشید یا رنج کمتری باعث می‌شد. وضعیت او و وضعیت النور لاعلاج است و این دقیقاً همان چیزی است که من خواسته‌ام نشان دهم. من او را شخصی عذاب کشیده نشان داده‌ام، زیرا کمتر عاشق النور بود؛ ولی حتی اگر بیشتر عاشقش می‌بود کمتر عذاب نمی‌کشید. و اگر احساسی نسبت به او نداشت، باز او رنج‌اش می‌داد، و باز اگر احساسی خیلی شیفته‌وار نسبت به او داشت، باز به خاطر او رنج می‌کشید    .   .   . وقتی آدم داخل این جاده می‌شود، دیگر انتخابی ندارد جز رنج و بدی‌ها.» گوشزد از این روشن‌تر پیدا می‌شود؟ پس دیگر در رمان آدلف تراژدی احساسی مشخص را نبینیم، کاراکتری مشخص را نبینیم، زیرا این درامی است که مخصوص سرنوشت ماست، و در آن هر نوع احساس، هر نوع کاراکتر به همان شومی و مصیبت محکوم شده اند.